Αρχαία Σύμβολα ~ ανεξήγητον

Σύμβολα. Απο την αρχή του χρόνου ο άνθρωπος προσπάθησε να δώσει νόημα σε χαοτικά πράγματα της πορείας του ,απο την δίψα για την τελειότητα μέχρι και την κοσμογενία και τον θάνατο και μέσα από τους αιώνες το κάθε σύμβολο απέκτησε αν οχι μία αλλά πολλές σημασίες . Υπάρχουν παντού και μας ακολουθούνε χωρίς βέβαια να πέρνουμε σημασία το πως η ίδια αρχέγονη πράξη κρύβεται μέσα σ αυτά .

Σταυρός

Αν πιστεύετε ότι ο σταυρός είναι χριστιανικό επίτευγμα αυτός ο σταυρός της φωτογραφίας θα σας διαψεύσει .Είναι ο σταυρός από τα παλάτια της Κνωσού και χρονολογείται στα 1600 π.Χ.

Η ιστορία του Σταυρού ξκινάει απ τα νεολιθικά χρόνια και ανα τους αιώνες έχει πάρη πολλές μορφές .
Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε το πρώτο ομοίωμα σταυρού—το σύμβολο που ζωγραφίζουν συνηθέστερα (μετά τον κύκλο) τα παιδιά όλων των πολιτισμών. Κάποιες από τις αρχαιότερες εικόνες σταυρών έχουν βρεθεί στις στέπες της Κεντρικής Ασίας και στο Αλτάι (ορεινές περιοχές κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν, την Κίνα και τη Μογγολία). Στην αρχαία Αλταϊκή θρησκεία η οποία ονομάζεται Τενγκριισμός ο σταυρός συμβολίζει τον θεό Τένγκρι. Δεν είχε μακρύτερο το κάτω άκρο αλλά έμοιαζε με το σύμβολο της πρόσθεσης (+).

O σταυρός Ανκχ (crux ansata) χρησιμοποιούνταν από την Αιγυπτιακή θρησκεία. Εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα σε τοιχογραφίες τάφων και σε άλλα καλλιτεχνήματα. Συχνά παρουσιάζεται πάνω στα δάχτυλα κάποιας θεότητας την στιγμή που χαρίζει σε κάποιον μουμιοποιημένο νεκρό το δώρο της ζωής. Άλλοτε, παρουσιαζόταν κάποιος θεός να αγγίζει με ένα Ανκχ έναν θνητό, πράγμα το οποίο συμβόλιζε την γονιμοποίηση. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές αυτός ο σταυρός είναι σύμβολο της ένωσης των γεννητικών οργάνων, αλλά αυτό δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως. Οι Αιγύπτιοι φορούσαν τον σταυρό Ανκχ ως φυλαχτό και έφτιαχναν καθρέφτες στο σχήμα του. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν και τον λεγόμενο ελληνικό σταυρό (crux immissa quadrata) στην ενδυμασία ή στον καλλωπισμό τους (π.χ. σε σκουλαρίκια και περιδέραια).

Για τους Ασσύριους, ο σταυρός συμβόλιζε την ηλιακή θεότητα καθώς και την θεότητα που ήλεγχε τις καιρικές συνθήκες. Συνήθως συμβολιζόταν με έναν σταυρό τύπου Μάλτας και τρεις δέσμες ηλιακών ακτινών τοποθετημένες σε σχήμα Τ ολόγυρα.
Διάφορες μορφές του σταυρού ανάγονται σε παγανιστικές θρησκείες της αρχαιότητας, όπως ο Ζωροαστρισμός, η Χαλδαϊκή/Βαβυλωνιακή θρησκεία, η Αιγυπτιακή θρησκεία, ο Βουδισμός, η Κελτική θρησκεία, κ.α
Σημείωση: Η αρχαιότερη αναφορά βρίσκεται στα Ομηρικά Επη…

Πάντως άσχετα με την φιλοσοφική σημασία του σταυρού ( 4 στοιχεία , 4 άκρα ,συμβολο χριστιανικού θεού) Όλοι οι Λαοί το είχαν σαν φυλαχτό απο το κακό ……σύμπτωση (;!)

Το συμβολο της ειρήνης .

Το διάσημο σύμβολο της ειρήνης που απεικονίστηκε απο τον Παμπλο Πικάσο το 1949 και έγινε ως σημείο αναφοράς στις διαδηλώσεις για τον πόλεμο στο Βιετνάμ αλλα και τον πυρηνικό αφοπλισμό ,έχει μια μακρά και σκοτεινή ιστορία .

Για δείτε τώρα το ίδιο σύμβολο :

Άσχετα με τις λαικές αναφορές όπως το “σπασμένο σταυρό», «πόδι της χήνας», «πόδι της μάγισσας», « Σταυρός του Νέρωνα », ” κτλ η αρχαία ομοιότητα του πηγάζει με το αρχαίο ρούν algiz . Ορίστε ο αρχαίος αλφάβητος ρουν που χρησιμοποιήθηκε απο τις γερμανικές φυλές .Μην ξεχνάτε την Νορβηγική ιστορία οπου ο Οντιν Θυσίασε το ένα του μάτι για ν’αποκτήσει το δώρο της Προφητείας και -σύμφωνα με το Ισλανδικό έπος Havamal- κρεμάστηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής Υγκντράσιλ (Yggdrasil) και κεντήθηκε στο πλευρό με λόγχη για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων τη γνώση των Ρουνών και την προφητική δύναμη.

Ορίστε η περιγραφή του algiz :

(Z or -R: Elk, protection.) Protection, a shield. The protective urge to shelter oneself or others. Defense, warding off of evil, shield, guardian. Connection with the gods, awakening, higher life. It can be used to channel energies appropriately. Follow your instincts. Keep hold of success or maintain a position won or earned. Reversed: or Merkstave: Hidden danger, consumption by divine forces, loss of divine link. Taboo, warning, turning away, that which repels. (καταλάβατε ? το algiz συμβολίζει την προστασία απο το κακό .Αν το αναποδογυρίσεις πέρνεις το Merkstave το οποίο συμβολίζει τον κρυμμένο κίνδυνο , την λύση του ιερού δεσμού κτλ ….)

Πως γίνεται να δώσαμε τέτοιο σύμβολο στο κίνημα των “Χιπης” ….?

Όλa ξεκινάνε απο ένα τάγμα το οποίο είχε προσονήμιο ” Η αδελφότητα της Ειρήνης “ και είχε χαρακτηριστικά αυτό το σύμβολο για να την αντιπροσωπεύει . Ίδιο με τα άλλα παρακλάδια των Ναιτών δρούσε γύρω στο 1200 μ.Χ Οπου και τελικά εξολοθρεύτηκε απο τους ευγενείς . Για ποιό πονηρούς δίνω το “Ewige Blumenkraft” σε σχέση για το κίνημα των χίπηδων .

Το δελφικό Έψιλον .

Μια αρχη για να καταλάβεται τον συμβολισμό της Αγίας Τριάδας.

Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:

Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός – Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός. Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου – Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.

Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ”Δελφικά παραγγέλματα”, το δε Ε το ”προεδρεύον” αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ”Ε των Σοφών ”, γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.

Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ’ αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι’ αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.

Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ’ ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : “Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ”. Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ’ αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ’ εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας. Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς – οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού – αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους. Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β’.5: ” πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.

Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ”πεμπάζειν”. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός. Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση – πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο – πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ’ άπειρον. Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ’ έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ’ ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο. Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα. Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ”Γνώθι σ’αυτόν”, κι αυτός ανταπαντά ” ΕΙ ” (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ”ΕΙ ΕΝ”, γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) – γι’ αυτό λέγεται Α-πολλών – αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό. Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα – σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας – αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.

Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη ” Οργάνων Όργανον”, υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής. Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.

Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Θ (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.

Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: ” Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν”. Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης – υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ”… πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ’ ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον”. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ’ αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν. Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν. Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα. Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.

Τό Ε δηλώνει, τον Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου (σας θυμίζει κάτι….? )και γι’ αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα ”Γνώθι σ’αυτόν” καί ”Μηδέν Άγαν”, που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα – αφού δεν νοείται Ένωσης χωρίς την βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ’ ούτε και προσέγγισης της με παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στον Θεό τού Φωτός και της Αρμονίας. Αυτό το στοιχείο της Ένωσης συνηγορεί προς την ονομασία ”Γάμος”, που έδωσαν στο Ε, οι Πυθαγόρειοι.

Το Κλειδή του Σολομώντα

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΝΤΑ
Το «Κλειδί του Σολομώντα» είναι σίγουρα το πιο ξακουστό μαγικό κείμενο από όλα αυτά που θέλει η παράδοση σαν έργα του θρυλικού βασιλιά. Είναι η περίφημη και φοβερή « Σολομωνική» χειρόγραφα της οποίας βρίσκονται στα πιο μεγάλα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης καθώς επίσης και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν χειρόγραφα σε διάφορες μορφές και παραλλαγές της καθώς επίσης και σε διάφορες γλώσσες: Λατινική, αγγλική, γαλλική, γερμανική. Ωστόσο το υποτιθέμενο πρωτότυπο χειρόγραφο, το οποίο θα πρέπει να ήταν γραμμένο στα εβραικά, δεν βρέθηκε ποτέ.
Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσες πολλές μεταφράσεις του έργου- κυρίως μεταφράσεις του Μεσαίωνα- αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι το «Κλειδί» θεωρούνταν ανέκαθεν σαν η κορυφή των Μαγικών Τυπικών. Ένα βιβλίο στο οποίο « περιέχεται όλη η επιστήμη της Μαγικής Τέχνης» Και καθώς στους περισσότερους σχεδόν από τους προηγούμενους αιώνες η κυκλοφορία και η διάδωση τέτοιων έργων ήταν αυστηρά απαγορευμένη, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το λόγο της αντιγραφής των χειρογράφων που περνούσαν κρυφά από το ένα χέρι στο άλλο. Ωστόσο στην μαγεία βέβαια επικρατεί κάτι σαν κανόνας που επιβάλει σε κάθε μάγο που αντιγράφει ένα μαγικό έργο να προσθέτει σε αυτό και την προσωπική του σφραγίδα. Να κάνει κάποιες διορθώσεις δηλαδή με προσθήκες στο κείμενο εισάγοντας δικές του καθαρά ιδέες και μεθόδους πράγμα που δικαιολογεί τις διάφορες παραλλαγές και γενικά όλη αυτή την ανακατωσούρα που υπάρχει πάντοτε στα μαγικά κείμενα. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο και το Κλειδί του Σολομώντα βρίσκεται και σε αρκετές αποδόσεις οι οποίες φτάνουν να μην έχουν ουδένα κοινό με το καθεαυτό υλικό του εκτός από τον τίτλο.
Το πραγματικό έργο ίσως και να παρέμενε για πάντα ανέκδοτο αν δεν υπήρχε ένας ιδιόρυθμος Σκωτσέζος,ο Μάθερ. Αυτός ήταν που το 1888 παρουσίασε για πρώτη φορά μια έκδοση βασισμένη σε πρωτότυπο χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου του Λονδίνου. Το βιβλίο ανατυπώθηκε μόλις το 1909 και έκτοτε παρέμεινε εκτός εμπορίου για πάνω από εξήντα χρόνια έως ότου έρθει πάλι στο φως με μια καινούργια ανατύπωση το 1972.
Το Κλειδί του Σολομώντα είναι το πιο φημισμένο- η δυσφημισμένο- από όλα τα υπόλοιπα μαγικά εγχειρίδια Πολλά άλλα βιβλία , επηρεασμένα από ιουδαικούς, χριστιανικούς, και μωαμεθανικούς θρύλους, θέλουν τον Σολομώντα σαν μάγο που απέκτησε μεγάλη δύναμη επειδή χρησιμοποίησε λεγεώνες κακών πνευμάτων για να χτίσει τον ναό της Νέας Ιερουσαλήμ αναγκάζοντας τα να υπακούσουν με το μαγικό δαχτυλίδι του. Επίσης λέγεται ότι είχε επίσης στην κατοχή του και ένα μαγικό χαλί και το Κλειδί δίνει οδηγίες για την κατασκευή ενός τέτοιου χαλιού.
Ο θρύλος ότι ένας άγγελος έφερε στον Σολομώντα το μαγικό δαχτυλίδι δίνει την δικαιολογία ότι ο μάγος αντλεί την δύναμη του τελικά από τον Θεό κι έτσι εξηγείται η σταθερή επιμονή του «Κλειδιού» κι άλλων παρομοίων σε προσευχές και ικεσίες στον Παντοδύναμο για βοήθεια ακόμα και σε εργασίες όπως « το ρίξιμο καταστροφής και θανάτου, μίσους, και διχόνοιας ή η «προετοιμασία σκόνης που φέρνει τρέλα» Ότι η θεία ενέργεια δηλαδή μπορεί να προέλθει από προσευχές και επικλήσεις και από χρήση των «ονομάτων δύναμης» τα οποία αστράφτουν και βροντούν μέσα στο Κλειδί. Τα πιο ισχυρά από αυτά είναι ονόματα ή επίθετα του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.
Το σημαντικότερο σημείο του έργου είναι ο υπαινιγμός που γίνεται σχετικά με κάποιο ανώτερο Μαγικό στόχο που μπορεί να επιτευχθεί από εκείνον που θα προχωρήσει ακολουθώντας τις οδηγίες μέσα στην Μαγική Επιστήμη. Δύο φορές τουλάχιστον μέσα στη πορεία του έργου γίνεται ένας τέτοιος υπαινιγμός: «Να λατρεύεις και να σέβεσαι τα Πολύ Άγια Ονόματα του Θεού που περιέχονται σε αυτά τα εμβλήματα γιατί διαφορετικά ποτέ δεν θα αξιωθείς να φτάσεις στο τέλος κάποιας εργασίας ούτε να εκπληρώσες το Μυστήριο των Μυστηρίων.»
Άρα πρόκειται λοιπόν για ένα Μυστικό κρυμμένο μέσα στις σελίδες του «Κλειδιού» ο πυρήνας δηλαδή και συγχρόνως το ανώτατο επίτευγμα όλης της Μαγικής διαδικασίας Εικονικά είναι το φως που λάμπει μυστικά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και στην άβυσσο. Στην συνέχεια του κειμένου ικετεύεται ο Θεός να δείξει κατανόηση κι έτσι ο Σολομώντας δέχεται από τον άγγελο μαζί με την βοήθεια που του ζητά και την εξής απάντηση:
«Μου υπόσχεσαι ότι τόσο μεγάλη σοφία δεν θα την δώσεις σε καμιά ζωντανή ύπαρξη και ότι θα την αποκαλύψεις μόνο σε εκείνον που ξέρει ότι πρέπει να την κρατήσει για τον εαυτό του αλλοιώς τα μυστικά θα βεβηλωθούν και κανένα αποτέλεσμα δεν θα υπάρχει;»
Τον 1ο αι. μ. Χ. ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει ένα ββλίο που αποδίδεται στον Σολομώντα και που περιέχει επικλήσεις πνευμάτων. Επίσης η Διαθήκη του Σολομώντα, έργο ξεχωριστό από το Κλειδί, που χρονολογείται από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. , περιγράφει πως ο Θεός του έστειλε με ένα άγγελο, το μαγικό δαχτυλίδι το οποίο του έδωσε δύναμη πάνω στους δαίμονες και αναφέρει τα ονόματα αυτών και τις λειτουργίες τους.
Το κλειδί του Σολομώντα,εκτός από ένα περικομμένο και ημιτελές αντίτυπο που κυκλοφόρησε στην Γαλλία τον δέκατο έβδομο αιώνα, δεν τυπώθηκε ποτέ αλλά επί αιώνες παρέμενε σε μορφή χειρογράφων απρόσιτων σε όλους εκτός από λίγους τυχερούς μελετητές στους οποίους ήταν ανοιχτά τα άδυτα των μεγάλων βιβλιοθηκών.
Κεφαλή και θεμέλιο της Καββαλιστικής Μαγείας και πηγή μεγάλου μέρους της Τελετουργικής Μαγείας του Μεσαίωνα, το «Κλειδί» πάντοτε εκτιμούνταν από τους συγγραφείς του απόκρυφου σαν «εργασία υψηλού επιπέδου..»

Αφού καταλάβαμε περίπου την προέλευση του βιβλίου σας δίνω μια μελέτη πάνω στα αρχαία συμβολα που σώθηκαν στο Κλειδή.Μην ξεχνάτε οτι και αυτό είναι μια θεωρία …

]

To 666

“ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΦΙΑ ΟΣΤΙΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥΝ ΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΗ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟΝ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΞΣ` “ Αποκάλυψη του Ιωάννη .

Ένα νούμερο που συνδιάστηκε με το “κακό” απο το 96 μ.Χ Όμως το ίδιο το νούμερο καταλήγει τοσο βαθειά στο κελάρι του χρόνου που είναι πια δύσκολο να το βρούμε . Μου είναι περίεργο πως κανένας δεν υποψησιάστηκε κάτι, το Νουμερο είναι ΧΞΣ αν το αναλύσουμε με την Ελληνική αλφάβητο εκείνης της εποχής

Χ=600 ξ = 60 Σ= 200 = 860 ..……. Κανονικά έπρεπε να ήταν ΧΞΣΤ αν δεν απατώμαι … Γιατί έτσι !? δεν είναι περίεργο ? Και όσοι υποστηρίζουν το γράμμα “Βαυβ” έχω μια μικρή ερώτηση : Γιατί στα Βυζαντινά χρονικά δέν υπάρχει το Σ αλλα το C ?

Αρχαία λάθη , Απλή παρατυπία και διαιώνηση μιας “αλλαγής ” στον τότε κόσμο ή αποκάλυψη ενός σημείου του Κακού ?

To Σύμβολο του Ανάποδου κρεμασμένου

Η Μυστήρια κάρτα Ταρώ που αναφέρεται στο Κρέμασμα ενός νέου απο το δεξί πόδι και με το αριστερό σχηματίζει to 4 και ο νέος λάμπει με στεφάνη .

Η λέξη «τράπουλα», που σημαίνει τη «δεσμίδα των παιγνιοχάρτων», προέρχεται από την ιταλική λέξη «trappola», που σημαίνει «παγίδα» και «δόλος»^[1]. Η τράπουλα αποτελείται από τα «τραπουλόχαρτα” ή «παιγνιόχαρτα» ή «χαρτιά» και προήλθε από το ιταλικό παιχνίδι «ταρόκ» ή «ταρόκο», που παιζόταν με χοντρά τετράγωνα ή παραλληλόγραμμα χαρτιά με αριθμημένες φιγούρες τόσο για ψυχαγωγία, όσο και για κερδοσκοπία. Αυτό, με τη σειρά του, προέρχεται από την «τράπουλα Ταρό», που επιζεί μέχρι τις ημέρες μας και έχει αποκλειστικά και μόνο αποκρυφιστικό περιεχόμενο και προορίζεται για μαντεία. Το πιθανότερο είναι η απλή τράπουλα και το Ταρό αρχικά να συνυπήρχαν, παράλληλα, στη συνέχεια να ενώθηκαν – συνδυάστηκαν και κατόπιν πάλι να διαφοροποιήθηκαν. Αυτά ως προς το πιο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της τράπουλας. Διότι η καταγωγή της, αβέβαιη, χάνεται μέσα στον χρόνο, στους μύθους και στις παραδόσεις.

Όμως μέχρι πόσο μπορεί να φτάσει ο συμβολισμός ;

Ας Θυμηθούμε ξανά το Νορβηγικό έπος ο Odin κρεμάστικε ανάποδα από τον κόσμο-δέντρο, Yggdrasil, για εννέα ημέρες ώστε να πετύχει τη σοφία και ως εκ τούτου ανακτώνται τα ρούν από το Πηγάδι του Wyrd, η οποία με τη Σκανδιναβική κοσμολογία θεωρείται ως η πηγή και το τέλος για όλα τα ιερά μυστήρια και τη γνώση. Τη στιγμή που είδε ο Όντιν τους ρούνους, πέθανε, αλλά η γνώση τους ήταν τόσο δυνατή ώστε επέστρεψε αμέσως στη ζωή. Κατι μου θυμίζει ….!? κοιτάξτε πόσο ήρεμος είναι ο Νέος (αν σκεφτείς οτι με αυτου του είδους απαγχονισμό έπρεπε να σπάσει με την μια η πλάτη επιφέρωντας έναν ακραίο θάνατο και αν έστω επιζούσες θα πέθαινες απο ασφυξία )

Ας πάρουμε και τον Αγιο Πέτρο .

ακόμα και στην Ελλάδα επιβιώνει το έθιμο με τον Ιουδα σε κάποια χωριά να τον κρεμάνε ανάποδα (το κάψιμο του Ιούδα) .

Σύμβολο απόκτησης Σοφίας ή Συμβολο Μάρτυρα και προδότη ?

Επίλογος : Τα σύμβολα είναι πάρα πολλά στην αρχαιότητα και το καθένα όπως είδαμε φτάνει στην δικιά μας χρονική στιγμή με τελείως άλλο νόημα διατηρώντας ίσως απειροελάχιστα τον πραγματικό εαυτό τους . Ποιός είναι ο κριτής πάρα ο ίδιος ο εαυτός μας !? Έχουμε το κουράγιο να δούμε την αρχέγονη ανάγκη μας αποτυπομένα πάνω τους ή τα αφήνουμε να σχηματίσουν καινούργιες “ταυτότητες ” βάση κοινωνικού και πολιτικού χρόνου ….